Kaç hafta oldu bilmiyorum. Günleri saymayı bıraktım çünkü. Kalk, kahvaltı hazırla, çocukların dersleri, oyunu, evin temizliği, yemeği ütüsü. Ben neredeyim burada, kendime soruyor muyum ki?

Kafamda bütün düşünceler ayaklanmış, sıraya girmeden hepsi, bir nefeste tuşlara dökülmeyi bekliyor. Beklesin, acelesi neyse! …

Elim günlük işlerde kafamda düşünceler. Bu yaşananlar normal değil. Hiç aklımıza gelir miydi bugünler? Nerde?… Olsa olsa iyi bir senaryoda karşımıza çıkabilirdi.

…

Ben çok şikayetçiydim, insanlığın uçurumun kenarında olmasından. İnsanın değeri, sahip olduğu ekonomi ile ölçülüyordu.  İnsanlık; gerçek zenginler, insanlar üzerinden zengin sınıf olmaya çalışan özentiler ve onların aşağıladığı, ezdiği kalan çoğunluk olarak sınıflara ayrılmıştı.

Sık sık kendime soruyordum: Bu dünyada ayakta kalmak için üçkağıt mı çevirmek gerek? İnsanlığını kaybetmeden bir şey elde edemez misin? Biri diğerini ezmek zorunda mı? Bu sorularımın cevaplarını uzakta aramama gerek kalmadan çevremde görür, vicdanımın huzuruna sığınır, yoluma devam ederdim.

Hızla geçen zaman, yetişememe duygusu… Bu şikayetler sadece benim değil, bütün insanlığın neredeyse her hanesinde vardı. Bir anormallik olduğu ve yaşamın kıyamete yanaştığı sözleri ile sonlandırılırdı hayatı sorgulayan konuşmalar.

…

CORONA; Şimdi yaşadığımız kıyametin adı. Ya da bana göre Allah’ın bütün insanlığa bir uyarısı. Faturası çok ağır oluyor…

İnsan zaruri de olsa elini çekince doğa, doğal döngüsüne döndü. Hayvanlar, bitkiler iç içe barış içinde yaşamaya başladı. Sular daha berrak akıyor, çiçekler korkusuzca açıyor. İnsanlık gereken dersi çıkarırsa, bir uyanış olacak belli ki.

…

Bazen yaşananlar aklıma Sertap Erener’in, “İyileşiyorum” şarkısını getiriyor. Kendimce bağdaştırıyorum işte… Buna düşüncelerde yaşanan “gel-git”ler neden oluyor belki de.

“Aslında iyiyim gerçekten
Bir kere özgür hissediyorum kendimi
Çapraz yatıyorum yatakta
Oh be, diyorum
Her şey tamamen benim artık
Canım ne isterse onu yapıyorum
Ama bazen, bilhassa akşam olurken
Bir tuhaflık olmuyor değil
Sızlıyorum, özlüyorum
Resimlerini atamıyorum mesela
Bakamıyorum
Kızıyorum, çok kızıyorum
Üzmek istiyorum seni
Canını yakmak istiyorum
Sonra yatışıyorum
Sana da üzülüyorum
Ama iyileşiyorum ya, iyileşiyorum.”

Ben, “aslında iyiyim gerçekten” diye başlıyor duygularım. İçimdeki ayaklanmış duyguları anlamaya, tanımaya, kendimle yüzleşmeye çabalıyorum. Yolculuk uzun ve yorucu… Mutfaktan salona geçerken bile modum değişiyor bazen. Evde, sosyal yaşamda üstlendiğim bütün statüleri dış kapımda bıraktım: Anneyim her şekilde. Tek işimin bu olmadığı aşikar ama ağırlık bu yönde. Bazen sesim yükseliyor, benim görevim sadece anne olmak mı diyorum! Hatta, “siz sokakta olabilesiniz diye biz evdeyiz” diye slogan geliştirdim. Sokaktakiler, biz rahat rahat evde kalalım diye canlarını tehlikeye atmıyorlar mı?…

Öyle özlemlerim var ki; küçücük, minicik!

Doya doya yazsam mesela, okusam, tartışsam, yarım saat konsantre olsam…İşte, en büyük dinlenme bu bana.

Geçecek bu günler elbet. Sağlıkla, güneşin ısıttığı o güzel günler gelecek. Hem de çok yakın. İnanıyorum buna ve o günler için zihnen ve bedenen iyileşmeye çalışıyorum. Sizin zihninizden neler geçiyor kim bilir? Siz de iyileşiyor musunuz?

Dostlukla

Zeliha Bedir